ที่ไหนมีราชินี ที่นั้นย่อมมีพระราชา
สมัยฉันยังเป็นเด็กบ้านยายมีต้นมะม่วงหินมพานเต็มไปหมด ผลของมันเป็นลูกคล้ายชมพู่แต่ลูกใหญ่โตมโหระทึกกว่ามากเมื่อมันยังอ่อนอยู่นั้นผลมันสีเขียวผลมันกระจิ๋วเดียวเม็ดมันสิเบ้อเริ่ม ผ่านไปสักแป๊บผลมันก็จะใหญ่ขึ้นมาสุกจัดจะกลายเป็นสีเหลืองบ้าง สีแดงบ้าง แล้วแต่พันธ์แต่เมล็ดมันจะเป็นสีเทาเข้มเมื่อผลมันตกมาถึงพื้นทั้งผึ้งทั้งแมลงวันมาตอมให้หึ่งเชียวฉันต้องไปเก็บเม็ดมะม่วงเพราะราคามันแพง แถวนั้นมีต้นมะม่วงหินมพานด้วยกันเกือบทุกบ้าน
ใครๆก็รู้ว่าบ้านยายฉันนั้นมีมากเด็กๆแถวนั้นก็จะมาหาฉันพวกเราจะยืนเรียงกันเป็นแถวหน้ากระดาน อีกด้านหนึ่งของพวกเราไกลไปสักห้าเมตรเราจะตั้งไม้ไผ่ผ่าซีกไว้ ด้านซ้ายขวาของไม้ไผ่รองไว้ด้วยอิฐอันเล็กๆ ให้ไม้ไผ่ตั้งได้ วันนี้พวกฉันวางเม็ดไว้คนละ 3 เม็ด เราจะขีดเส้นไว้ว่าต้องยืนตรงไหน เล่นกันห้าคนบนไม้ไผ่ผ่าซีกจะมีเม็ดมะม่วง 15 เม็ด เราจะเป่ายิ้งฉุบกันว่าใครได้โยนก่อนโยนหลัง ถ้ามือดีจับได้ก่อนมันจะยืนตรงเส้นแล้วเล็งไปว่า ต้องโยนเม็ดมะม่วงในมือไปให้ถูกไม้ไผ่ ถ้าโดนไม้ไผ่กระเด้งขึ้นมาเม็ดมะม่วงตกลงมาเม็ดพวกนั้นก็ได้เป็นของคนนั้นไป โจเด็กข้างบ้านยายมันช่างเก่งหนักหนาบ่อยที่มันตีตกทั้งราว พวกฉันไม่มีใครอยากให้โจได้ตีเป็นคนแรก โจมันเป็น”พระราชาตีเม็ดมะม่วง” พวกเราตั้งชื่อให้มัน เหนือฟ้าย่อมมีฟ้าฉันใด โจก็ไม่ได้โดดเด่นในวงการคนเดียว ฉันก็เป็นพระราชินีในการตีเม็ดมะม่วงเช่นกัน เด็กๆอย่างพวกฉันถึงแม้เรียนเลขไม่เก่งแต่พวกเราคำนวนได้โดยสายตาว่า ถ้าข้าโยนเม็ดมะม่วงในมือไปโดนปลายไม้ไผ่เม็ดมะม่วงอาจตกทั้งราว น้องหนุ่มเป็นม้ามืดอีกตัวในวงการ น้องหนุ่มจะโยนเม็ดมะม่วงไปตรงๆให้ตีบนราว ราวพลิกตกมาทั้งราวเหมือนกัน ฝีมือน้องหนุ่มช่างร้ายกาจ เราเล่นกันจนใครสักคนเม็ดมะม่วงหมดจากถุง คนที่ยังมีก็เล่นต่อจนหมด ฉันจะชนะเสมอ โจถามฉันว่า ไหนเอามาดูดิว่าห้อยหลวงพ่ออะไรมันจะได้ไปหามาแขวนคอบ้าง บางวันโจก็ไปเดินรอบกุฎิหลวงตาสองสามรอบเอาฤกษ์เอาชัย บางวันโจก็ชนะไป ยายฉันถามว่าทำไมบางวันมีเม็ดมะม่วงมากมายฉันว่าฉันตีมาได้ ยายชมฉันว่าฉันนะคงจะเอาดีทางนี้เสียแล้ว เม็ดพวกนั้นฉันเอาไปขายได้เงินมามากมายวันไหนฉันแพ้ฉันก็ไปเก็บเม็ดมะม่วงในสวนให้มากหน่อย ฉันไม่เคยรู้สึกรำคาญที่ต้องไปเก็บมันถึงแม้พวกผึ้งน้อยจะไม่ค่อยชอบฉันก็ตาม ฉันรู้ว่าเก็บมาแล้วไม่ใช่ได้แค่เงิน พักพวกเพื่อนฝูงก็มากมายก่ายกองที่มารอให้พระราชินีอย่างฉันตกหอคอย พระราชาตกอันดับเมื่อน้องหนุ่มตีตกทั้งราวหลายที บางวันโจจะมาก่อนใครมายืนฝึกโยนคนเดียวหน้าบ้านยายเพื่อจะได้ตำแหน่งคืน
ไม่ว่าจะเล่นกันเท่าไหร่ฉันก็เป็นพระราชินีทุกที ทำไมนะรึ เหตุว่า เด็กผู้หญิงแถวบ้านฉันเขาไม่เล่นกันทั้งหมู่บ้านมีฉันเล่นอยู่คนเดียว จนฉันได้ฉายาว่า พระราชินีคานทอง จนวันนี้ฉันก็ยังไม่เข้าใจว่ามันด่าหรือชมฉันกันแน่ ไอ้เด็กผู้ชายในหมู่บ้านฉันมันก็ยังเรียกฉันจนทุกวันนี้ด้วยฉายาเดิม ฉันอยากจะบอกว่า “เฮ้อ ฉันละเหนื่อยใจกับพวกมันจริงๆ”